Over hijskranen en m/v-zijn

Het beste momenten om iets door te geven, is wanneer het gewoon tussen neus en lippen door gaat, als onderdeel van de dagelijkse routine. In Corona-tijd ontdekte ik iets beter hoe dat in zijn werk gaat.

Ik was zo’n beetje peuterspeelzaaljuf; er werd van me verwacht dat ik iets mee zou geven over het thema waar over gewerkt werd. Dus pakte ik allerlei momenten om het thema ‘bouwen’ verder in uit te werken. Niet alleen als we aan tafel zaten, maar ook als we door de stad reden en een hijskraan zagen of als we op bezoek waren bij oom bouwvakker. Zomaar kon ik iets tegen komen, wat paste bij het thema; een nieuw woord, uitleg.

Op een heel ander gebied was seksuele opvoeding mijn thema aan het worden. En ineens was het er: het moment om te pakken, zoals ik ook met het bouw-thema deed. We lazen het scheppingsverhaal in de bijbel. Dag 6: de schepping van de mens. Ik las: ‘God maakte een man en een vrouw.’ 

Ik week af van de tekst in het boek, begon te improviseren, zoekend naar woorden. ‘Zie je Adam? Zie je Eva? Ze zien er anders uit. Adam is een man, hij heeft een piemel. Eva is een vrouw, zij heeft een spleetje. Wat zijn ze mooi gemaakt! En weet je wat bijzonder is…’

De meiden hadden niets door. Niet dat ik wel erg lang op deze bladzijde bleef hangen, niet dat de stijl van vertellen veranderd was. Ze knikten ijverig. ‘En wat ben ik?’ vroeg de oudste. ‘Een vrouw, of een meisje’, zei ik, ‘jij hebt ook een spleetje.’ Ze knikte en ging vervolgens verder over de slang, die ze al op het plaatje zag.

Soms is het zo simpel. Je leest erover, je bent er mee bezig en ineens gaan je ogen open voor de momenten om te pakken. Je ziet een plaatje en kunt er iets mee, je hoort een woord en gaat erop in. Als seksuele opvoeding je thema is, dan breng je het vanzelf bij je kinderen.

Natuurlijk is dat niet alles. Natuurlijk moet je ook dingen plannen. Maar dat is het leuke: meer over het onderwerp lezen, geeft je de kennis over het wat en wanneer er als cadeautje bij.