Alledaags: afval rapen

De beste gesprekken over seksualiteit heb je tussen neus en lippen door. Als reactie op een opmerking of op iets wat je ziet. Eén zin op het juiste moment gesproken, blijft beter hangen dan een gepland gesprek.  

Ik houd van dat soort momenten. Het zijn échte gesprekken met regelmatig ‘aha-erlebnissen’. Blijkbaar valt theorie eerder op zijn plek als je het in een bepaalde context bespreekt. Oogjes lichten op. Het is de vreugde van iets nieuws leren, ontdekken, ook rondom seksualiteit. En er is veel te ontdekken.

Dit keer was de gelegenheid er, maar pakte ik hem niet.  

Het was op een ochtend tijdens de lockdown. We wilden naar buiten. De zon scheen eindelijk. In de hoek stond een grijper om afval mee te rapen. De meiden waren direct enthousiast. We besloten op zoek te gaan naar flessen; misschien kon hun potje met spaargeld verder gevuld worden met het statiegeld.

Ik wist wel waar de troep te vinden was. Een grote parkeerplaats vlak bij ons huis was regelmatig een ontmoetingsplek voor auto’s. Er worden maaltijden genuttigd en daarna opzij gegooid. Blikjes waren er genoeg en als we geluk hadden ook flessen. Natuurlijk vermoedde ik dat er meer gebeurde dan alleen gezellig friet eten, maar aan het afval dat dit opleverde dacht ik niet.

We gingen op pad. Enthousiast raapten de meiden alles op wat bij het plastic afval kon. De jongste was aan de beurt. Ze greep iets kleins en stak het de lucht in. ‘Wat is dit, mama?’

Een klein plasticje bungelde aan de grijper. Doorzichtig, met een opgerold randje aan één kant.

Ik dacht razendsnel na. Uitleggen wat dit was, vroeg nogal wat voorkennis. Waar doe je het omheen en waarom? Welk doel dient het? En waarom zou iemand dat willen?  

Ik keek naar mijn driejarige. ‘Dat leg ik nog wel eens uit’, zei ik.

Natuurlijk vond ze dat prima. Ze was zich van geen kwaad bewust. Voorzichtig deponeerde ze het condoom in de afvalzak. Voor alles is een tijd. En de tijd van uitleg over condooms en waarom die bij auto’s liggen, is voorlopig nog niet gekomen.