Als mannen ziek zijn

‘Als hij eens een keer ziek is, dan is hij ook dramatisch ziek. Ligt hij op bed, kreunt een beetje en moet ik hem van alles bezorgen.’ Dit vertelde een vriendin over haar man. ‘Ik gedraag me toch ook niet zo als ik ziek ben… of ongesteld?’ voegde ze eraan toe.

Het is zo’n grap onder vrouwen over de ziekte van mannen. Ik herken er wel wat in, kan me er heel soms ook een beetje boos over maken. Maar als ik die boosheid ontleedt, dan ontdek ik erachter een klein beetje jaloezie. Hoe heerlijk is het eigenlijk om gewoon ziek te zijn, je niet groot te houden en anderen voor je te laten zorgen als je je rot voelt. Zouden we dat niet juist wat meer moeten doen? Misschien is het dan ook wel sneller over.

Bij mijn man weet ik altijd waar ik aan toe ben. Als hij zich slecht voelt, dan is dat duidelijk. Hij zegt het en laat het zien. Andersom is dat niet het geval. De afgelopen maanden realiseerde ik me hoe weinig hij af weet van mijn klachten rondom menstruatie. Het voelt al snel te veel. Kom ik weer!

Maar als het is hoe ik me voel, dan is het ook wel fijn als hij ervan af weet. Hoe kan hij anders voor me zorgen? Aan die wil ontbreekt het niet. Misschien wel aan een duidelijke instructie over wat dan handig zou zijn om over te nemen. Zeker omdat het overzicht over het huishouden vooral mijn ding is.

Nog handiger lijkt het me als jongens al vroeg meegenomen worden in het hele verhaal rondom de menstruatie. Een beetje voorbereiding kan geen kwaad. Hij kan maar weten waar zijn collega’s, zijn vriendinnen en klasgenoten en eventuele vrouw mee te maken hebben elke maand. Het zal zijn begrip vergroten.

Als moeder hebben we een cyclus en menstruatie en kunnen we zoons daar ook mooi in meenemen.

‘Joh, mama is vandaag erg moe, want het babykamertje wordt schoon gemaakt.’

‘Weet je nog dat ik vertelde over de hormonen? Op dit moment zijn alle hormonen ingestort en daardoor is mama snel boos. Sorry, lieverd, ik zal beter mijn best doen en wil jij mama een beetje helpen?’

Ik zie het zomaar voor me. Dat zo’n groot geworden zoon tegen zijn vrouw zegt: ‘Jij bent volgende week ongesteld toch? Ik heb wat ruimte in mijn agenda gemaakt, zodat ik de kinderen naar school kan brengen.’ Of, iets minder ideaal, dat zijn vrouw hem dit vraagt en hij het gewoon wil doen.

En dan maakt hij op het schoolplein de grap: ‘Als mijn vrouw ziek is, dan is ze gelijk dramatisch ziek.’