Autonomie op blote voeten

Autonomie is een belangrijke waarde in onze maatschappij. In een aantal blogs kijken we hoe dat begrip zich verhoudt tot jongeren en hun seksuele ontwikkeling.

We fietsten op een warme dag.
‘Kijk!’ riep de oudste.
‘Die man heeft blote voeten.’
Inderdaad. Een man fietste met zijn blote voeten op de trappers. Onbekommerd.

Zelf een keuze maken, in vrijheid. Doen wat jij vindt dat je moet doen. Dat klinkt goed toch?
Ik vind het wel belangrijk, dus ik duidde het positief. ‘Knap hoor’, zei ik. ‘Dat hij het gewoon doet. Heerlijk met dit weer, ik zou het ook wel willen.’

Autonomie is goed. Belangrijk om kinderen te leren.
Jij maakt keuzes.
Jij moet voelen.
Jij moet weten.
Jij moet durven.

‘Mama’, zei de dochter. ‘Dat mag hoor. Als je het wilt, mag je het ook doen.’
Ze had het goed begrepen. Ik had het vaker gezegd. Maar waarom eigenlijk? Waarom vind ik het zo belangrijk? En niet alleen ik, iedereen heeft er de mond vol van!
DOE ALLEEN WAT JIJ WILT.

Maar de praktijk is anders. Ik ben bang om te doen wat ik wil. Ik ben bang om afwijkend te kiezen. Om op te vallen. Om anders te zijn. Om er niet meer bij te horen.

Erbij willen horen. Is dat erg? Is dat slecht? Is dat afwijkend?

Iedereen wil erbij horen, zo zijn we gemaakt. We verlangen naar verbinding. ‘Het is niet goed dat de mens alleen zij’, zoals de Bijbel het verwoord.
Samen zijn. Bij een groep horen. Dat wil een volwassene. Dat wil een kind. Dat wil een jongere nog veel meer.

De lat van autonomie is hoog. Ik ervaar dat wel zo. En jongeren ook.
Misschien kan het meer van beide zijn. Autonomie in verbinding. En verbinding in autonomie.

Hoe belangrijk vind jij autonomie? Hoe probeer je dat over te brengen op je kinderen?