Boos op onze baby
Onze jongste van zeven maanden was veel te vroeg wakker en dat kwam ab-so-luut NIET uit! Ik was bezig met een overleg met medevrijwilligers, maar nu moest ik alles onderbreken, een fles klaar gaan maken (meneer wil natuurlijk gelijk drinken) en al hannesend terug achter de laptop kruipen. Heel eerlijk gezegd kon ik hem even niet aankijken, zo boos was ik.
De volgende dag stond er veel op de planning: ik moest nog wat regelen na de vergadering van gisteren, ik zou ergens langs gaan, ik moest nog op kleding uit omdat het voorjaar ineens aanbrak, er moest nog wat geregeld voor een bruiloft en voor de kerk lag nog een taak en…
‘Mam, ik ben klaahaar!’ Dochter 2 vanaf het toilet.
‘Mam, wilt u mijn skeelers vastmaken?’ Dochter 1 door de brievenbus.
‘Waah!’ Zoon 3 door de babyfoon.
‘We willen een hut bouwen, wilt u…’ Dochters 1 en 2.
In allerijl veegde ik billen af, trok kleden uit de kast, haalde daarna knijpers van zolder, verschoonde de jongste, probeerde tussendoor weer wat te doen, maar bedacht toen dat het niet gek was dat zoonlief huilde, want hij moest nog pap. Oh, wacht, bijna tijd, dan toch maar een fles. Maar schiet op, jongen, kom op, drink door. Wat ben je sloom!
’s Avonds ging in vliegende vaart de hele bubs naar bed. Tijd voor het paasproject was er niet, in bad gaan kon ook niet meer, morgen dan maar. Overprikkeld als ik was, verliep ook dit hele ritueel niet geheel vlekkeloos en zonder emotie.
Goed, tot zover een zeer eerlijke update van hoe het de afgelopen weken regelmatig ging. Heidense dagen, noem ik dat. Ergens tussen het moment dat ik mijn kind verweet dat hij te vroeg wakker werd en het moment waarop ik eigenlijk geen tijd had voor zijn fles, begon het weer tot me door te dringen.
ZO WIL IK HET NIET!
Het is te druk, druk, druk. Ik doe teveel en wil teveel. Maar wél allemaal super leuke en mooie en belangrijke dingen. Actief blijven, bijblijven en ontwikkelen (niet stilstaan!) moet tenslotte ook. Dus wil ik geen keuze maken, ga ik in de weerstand, probeer ik toch alle ballen hoog te houden.
En de kinderen worden nog lastiger…
Nee, ik wil dit echt niet! Ik wil niet dat de kinderen teveel zijn, dat ze in de weg lopen, dat ze lastig worden omdat ik het ze moeilijk maak. Ik wil niet dat ze leren dat ze in de weg staan, dat we geen tijd voor ze hebben. Omdat wij, ouders, degenen zijn die hen leren wie ze zijn.
Een vriendin, die gedwongen niet werkte, zei pas: ‘Ik wist niet dat ik het kon en dat het zo kon in ons gezin. Wat een rust!’ Soms vraag ik me af of we ons eigen gevoel niet voorbij rennen met z’n allen. Weten we nog hoe het kan zijn met rust? Of hebben we daarvoor zo’n pauze nodig?
Ik ben niet voor thuisblijfmoeders (ook niet tegen :)). Ik ben voor keuzes maken, als je ergens voelt dat het nodig is. Moed tonen en de situatie onder ogen durven zien, zelfs als je daarvoor even stil moet staan (in de definitie die onze maatschappij daarvan geeft). Wat moed hebben betekent, is voor iedereen anders. Het mooiste geschenk wat we elkaar kunnen geven, is om elkaar daarin niet te veroordelen, maar te bemoedigen.
Platform Seksuele vorming wil blijven schrijven om elk gezin een veilige plek te laten zijn of worden voor de seksuele ontwikkeling van kinderen. Klik hier om daar financieel aan bij te dragen.
