Als wat jij wilt botst

Hoe leren we kinderen en jongeren (seksueel) autonoom, in verbinding, te leven? Deel 2.

In het vorige blog zagen we Julia haar ‘eigen’ keuze maken. Een keuze die gebaseerd is op zoveel meer dan alleen wat zij wil en fijn vindt. Als het gaat om seksualiteit wordt die keuze nog veel ingewikkelder, juist omdat het zo’n kwetsbaar maar ook beladen onderwerp is.

Laten we daarom nog wat verder oplopen met Julia.

Julia ontmoet die dag een goede vriend van haar. Op de terugweg fietsen ze samen op en ineens stopt hij. ‘Ik vind jou oprecht een super leuke meid’, zegt hij. ‘Ik zou heel graag met je willen zoenen.’ Julia weet van schrik niets uit te brengen, knikt half aarzelend en ontvangt een zoen. In verwarring komt ze thuis.

’s Avonds gaan haar ouders met haar in gesprek (ja, deze Julia praat met haar ouders 😉). Ze komen niet veel verder, want Julia weet het gewoon niet goed. Op de vraag of ze het wel wilde, haalt ze ook haar schouders op. ‘Het is wel mijn allerbeste vriend!’ zegt ze nog. ‘Ik houd toch soort van hem.’

Laten we de situatie verder bekijken. Julia weet dat ze alleen moet doen wat ze zelf wil. Ze mag autonome beslissingen nemen. Maar in de praktijk  blijkt dat niet zo simpel te zijn als dat het klinkt. Want wat wil ze eigenlijk?

• ze wil haar vriend niet teleurstellen.
• ze wil weten wat ze voor haar vriend voelt.
• ze wil niets doen wat ze niet echt wil.
• ze wil wel eens weten hoe het is om te zoenen.
• ze wil niet bekend komen te staan als preuts.
• …

Julia wil heel veel, maar komt op dat moment tot niet veel meer dan ‘ik weet het niet!’. De hele situatie is verwarrend voor haar. Niemand heeft haar hierop voorbereid. Half onbewust voelt ze zich ook nog schuldig en verwijt ze zichzelf de situatie.

Dat is ook wat Marianne Cense concludeerde nadat zij onderzocht waarom jongeren op seksueel gebied dingen doen, die zij niet oké vonden. Weten wat je wilt, blijkt in de praktijk niet genoeg te zijn. En daarbij… hoe kun je weten wat je wilt (of juist niet)?

Marianne Cense maakte een model om jongeren hier beter op voor te bereiden. En dat model kan ons als ouders ook helpen. Morgen volgen allerlei adviezen aan de ouders van Julia. Vandaag trekken we vast de conclusie dat autonomie niet zo simpel is als het lijkt. En dat we daar onze kinderen best wat meer op mogen voorbereiden.

Wat voor type jongere is jouw kind? Wat speelt allemaal mee in de keuzes? En hoe heeft het karakter hier invloed op?