De blik van een bouwvakker

Elke ochtend fiets ik met de kinderen langs een bouwplaats. En elke dag zien we de huizen groeien. Soms met een verdieping per dag, lijkt het. Vaak zijn de bouwvakkers al gearriveerd. Ze lopen op het dak, sjouwen ergens mee of metselen.

Als we langs fietsen, kijken ze vaak wel even. Eerst vermeed ik het hen aan te kijken. Ik verwachtte niets anders dan opgetrokken wenkbrauwen, zo’n grijns en dan ‘hoi’ op een toon die boekdelen spreekt. Zo’n blik die maakt dat ik me geen gewone voorbijganger voel, maar vrouw met vrouwelijk lichaam. Dat ik een dikke winterjas aan heb, maakt niets uit.

Tot ik wel een keer opkijk en er een joviaal ‘hoi’ geroepen wordt door één van de mannen. En een dag later is er een brede armzwaai en een glimlach om het enthousiasme van mijn zoontje. Er ligt een wereld van verschil in de blikken en gezichtsuitdrukkingen die ik verwachtte en die ik op deze bouw ontmoet.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik vroeger stiekem genoot van het eerste soort blikken, maar ook van gefluit en het naroepen. Ik glimlachte dan vanbinnen, echt. En weet je waarom? Omdat ik me erdoor gezien voelde en het me ergens bevestigde. Blijkbaar was er iets om naar te fluiten.

Dat zegt vooral iets over mezelf. Ik was onzeker, dacht negatief over mezelf en zoog alle bevestiging op, waar die ook vandaag kwam en over ging. Ik was niet de enige en ik ben niet de enige. Ik geloof ook dat onder andere dit ervoor zorgt dat het hele gebied van seksueel grensoverschrijdend gedrag zo grijs is. Want wat betekent het eigenlijk om iets te willen? En hoe gezond is dat?

Wat ik nu weet, is dat ik de bouwvakkers niet nodig heb om te weten wie ik ben. Er is Iemand anders die me dat vertelt en Zijn woorden zijn zoveel gezaghebbender, dan die van welk mens hier op aarde. Omdat Hij mijn Maker is.