Dit is mijn grens!

In een vorig artikel schreef ik over het voelen van je lijf, je gevoel, je grenzen. De volgende stap is om dat wat je voelt, ook te uiten. De moed die daarvoor nodig is, hebben we ook besproken. Daarom kijken we nu naar vaardigheden, die we onze kinderen kunnen leren.

Belangrijk om vooraf te noemen is dat ieder kind hierin verschillende dingen nodig heeft. Mijn meiden verschillen als dag en nacht. De één is vooral ‘bij de ander’, zoals ik dat noem, en stelt niet uit zichzelf grenzen. De ander riep al vanaf jonge leeftijd uit: ‘Dat wil ik graag niet!’ Ja, graag… dat dan weer wel. Bij haar merk ik dat er heel duidelijke grenzen nodig zijn, in woorden.

Kijk naar je kind, besteedt extra aandacht aan dat wat je kind nodig heeft. Of pak het hele pakket, dan weet je zeker dat je in de goede richting zit.

Hoe leer je een kind grenzen stellen? 

– Grenzen stellen of nee zeggen is oké. Deze ‘slogan’ is, juist in christelijke kring, belangrijk. Zorg voor de ander staat hoog op de agenda en dat leren we onze kinderen al jong. Houdt van elkaar, zorg voor de ander, deel, wees lief. Boosheid bestraffen we soms. Maar, boosheid is ook nodig! Het mag je boos maken als een ander over je grens gaat. De enige reden om iemand over je grens te laten gaan, is wanneer jij daar bewust voor kiest.

– Oefen in situaties door de woorden voor te zeggen voor je kind. ‘Ik zie dat je niet wilt knuffelen. Zullen we tegen je oma zeggen dat je liever een hand geeft?’ Of bespreek een situatie achteraf.

– Oefen door je kind voor te doen hoe het een grens kan stellen. Zelf ben ik heel kritisch gaan nadenken over wat ik de meiden eerst leerde: ‘Je mag niet duwen, je mag niet slaan.’ Er komt een moment dat we onze kinderen gaan leren dat ze het wel mogen doen. En hard ook! Herinner je je de schop in het kruis van de lessen zelfverdediging? Eerder deze week plaatste ik hierover het blog ‘Zelfverdediging voor kleuters‘.

– Leer je kind krachtig een grens te stellen. Voor de één hoef je aan dit onderdeel geen woord te wijden; ze doen het vanzelf. Maar andere kinderen fluisteren bijna als ze eens zeggen dat ze iets niet willen. Het vraagt lange adem om die kinderen de sterke toon te laten vinden. Ik hoop dat het vanzelf komt als de kracht ook van binnen gevoeld wordt. Maar tot die tijd kun je ze een sterke houding leren. Stevig staan, duidelijk en sterk praten, je hoofd omhoog.

– Leer je kind de basisregels. In het vorige artikel kwam dit al naar voren, maar vanwege het belang noem ik het weer. Maak je kind sterk door te zorgen dat jij ze ingeprent hebt wat normaal is en niet. ‘Jouw billen zijn van jou, daar mag niemand aan komen. Nooit!’ ‘Jij mag kiezen hoe je afscheid neemt, want jouw lichaam is van jou.’ ‘Jij bent de baas over je lichaam.’ ‘Jij hoort bij ons en papa en mama zorgen voor jou. Niemand anders mag een speciaal geheimpje met jou hebben. Papa en mama mogen alles weten, want zij zorgen voor jou.’

Maakbaar is het allemaal niet en die illusie hoeven we ook niet te hebben. Wij doen wat we kunnen. Mij helpt het om te weten dat ons kind in Gods hand is; altijd, overal en op elk moment. Het enige wat ik hoef te doen is de verantwoordelijkheid die God me gaf als opvoeder serieus te nemen.