Een eerlijk verhaal?

Het was ergens eind vorig jaar dat ik me iets realiseerde. Op een dag zou ik mijn dochter verder gaan voorlichten over de vrouwelijke cyclus. Ik zou meer gaan vertellen dan dat er een babykamer is die schoon wordt gemaakt en waar de baby in kan groeien, als er een eitje en een zaadje bij elkaar komen.

In voorlichtingsboekjes las ik vooral hoe een bijzonder moment de menstruatie is, omdat het laat zien dat je lichaam het ‘doet’. ‘Het kan een beetje pijn doen’, lees ik ook, en ‘je kunt je wat chagrijnig voelen voor je menstruatie komt.’ 

Deze boekjes kon ik doornemen met mijn dochters, maar wat als ze verder zouden vragen… ‘Hoe is dat dan, mama? Bent u ook wel eens sacherijnig?’ Dan kon ik knikken en zeggen dat dat wel eens gebeurde. ‘Doet het pijn?’ Ja, ook dat. Mijn dochters gezicht zou vertrekken. ‘Een beetje’, zou ik haar willen geruststellen, maar ze zou het naadje van de kous willen weten; ik ken haar. En dan?Ja, en dan… Ik bedacht wat mijn eerlijke verhaal zou zijn. ‘Ja, lieverd, het kan heel erg pijn doen. Je kunt krampen hebben die lijken op weeën, je kunt je heel sacherijnig en somber voelen, zelfs zo somber en in de war dat je een baan op wilt gaan zeggen of je relatie verbreken. Maar’, zou ik er vlug aan toevoegen, ‘dat valt in het niet bij de mooie kant van de cyclus, echt, want zwangerschap, bevalling en jullie, lieve meiden, zijn dat allemaal waard.’

Ik wist dat ik niet de juiste persoon was om over de cyclus te gaan praten met mijn dochters. Niet zoals ik er toen tegenover stond. Boos, moe en klaar ermee. Op het punt om het op te geven en te gaan doen wat huisartsen zeiden: ‘Je zult ermee moeten leren leven. Je bent nu eenmaal een vrouw. Dit hoort erbij. Er is niets aan te doen.’

Helemaal waar was dat niet, wist ik. In Nederland bestaat minstens één vrouwenkliniek met een andere visie op cyclusproblemen. Maar dat lag wat controversieel, wist ik.

Voor mezelf had ik gedaan wat de huisarts zei: ik probeerde ermee te leven. Maar op dat moment besloot ik dat ik voor de meiden een poging wilde wagen om te ontdekken of er niet meer was. Zodat ik meer had te zeggen dan ‘leer ermee te leven’. Dus ging ik op zoek, haalde stapels boeken bij de bibliotheek en las.

En ja, er is meer en er is iets aan te doen. Daar neem ik je komende tijd in mee. Ik vermoed dat jouw kijk op je cyclus ook zal veranderen en dat je je zoons en dochters daarin mee zult nemen. Want: onze cyclus is wonderlijk gemaakt!