Ook maar een mens

Ik stond eens in de Gezinsgids.
Met een interview over weerbaarheid en misbruik.
Een pagina met tekst.
En een flinke foto erbij.
Het stond erin dus lazen mensen het.
Ook iemand die me heel goed kent.
Ze kent mij in mijn (over)enthousiasme of mijn wanhoop.
Ze zag me kwetsbaar.
Moe.
Geïnspireerd.
Op de toppen van mijn kunnen.
En falend.

‘Ik besef ineens iets’, zei ze.
‘Soms lijkt het of zó iemand…’
Ze wees op het stuk in de Gezinsgids.
Op mijn foto.
‘Of zo iemand het allemaal beheerst.
Het kán!
Maar ik ken jou.
Ik weet dat jij ook worstelt.
Je bent het zelf ook aan het leren.
Je bent ook maar een mens.’
‘Amen, zuster’, riep ik uit.

Toen besefte ik ineens ook iets.
Ik ken mezelf.
Ik weet dat ik aanmodder.
En dat ik vanuit die houding schrijf.
Om samen te zoeken naar wat helpt.
Naar wat we nodig hebben om onze kinderen te helpen.
Maar weten jullie dat ook?

Ik heb het zelf ook wel eens.
Een gevoel van minderwaardigheid.
Want die ander klinkt alsof hij/zij het voor elkaar heeft.
Dat is nog eens een opvoeder!
Ik krimp in elkaar.

Dat is het besef.
Dat anderen in elkaar kunnen krimpen bij een stuk op dit platform.
Daar schrik ik van.
Dus zeg ik het voor eens en voor altijd:
Ik ben een gewone mama.
Ik ga kopje onder.
En kom weer boven.
Net als jij.
Ik faal en groei.
Ik val en sta op.
Net als jij.
Neem van een lieve zuster aan:
Deze mama worstelt.
Ze is ook maar een mens.

En jij?