Sharenting: als een vreemde jouw kind (mee) filmt
Het laatste deel in een korte serie over sharenting, zodat we bewust keuzes maken, ieder op zijn eigen manier.
Het was op een prachtige plek met uitzicht over het stadje. We stonden even stil om een foto te maken. Een man en vrouw kwamen op ons af met hun camera. Helemaal verstond ik het niet, maar ik begreep de gebaren. Ze wilden dat we een foto maakten.
Maar toen ik de camera wilde overnemen, bleven ze gebaren en wijzen op onze meiden. Ik luisterde wat beter. Nu verstond ik iets over kinderen. Ik moest ze wel verkeerd hebben verstaan. ‘What?’ vroeg ik. En weer wezen ze op de kinderen. Ik had het wél goed gehoord. Het cliché was dit keer waar: ik geloofde mijn oren niet. Ze wilden met mijn kinderen op de foto? Hoezo?!
Ik werd ineens boos. ‘Of course not’, zei ik zeer kortaf. Ze presteerden het om me heel verbaasd aan te kijken, waardoor ik me weer afvroeg of ik het niet toch verkeerd had begrepen. Wie vraagt er nu om met kinderen van een ander op de foto te mogen?! Maar mijn man had het ook zo verstaan. Bizar!
Deze mensen vroegen om toestemming, maar er zijn nog ongemakkelijker momenten. Zoals toen ik naar een voorleesmoment ging in de bibliotheek. Alle kinderen zaten keurig op een rijtje naast elkaar. Een vader pakte zijn mobiel erbij en begon te filmen. Waarschijnlijk filmde hij zijn dochtertje, maar daarmee filmde hij nog veel meer kinderen mee.
Of in de bus toen een jonge gast zijn mobiel in een onnatuurlijke hoek voor zijn gezicht hield. Alsof hij aan het filmen was, het oog voortdurend op ons gericht. Nu ben ik een overalerte moeder, dat weet ik ook wel. Deze jongen was simpelweg aan het bellen, dacht ik later te zien. En blijkbaar had hij zelf niet zoveel te vertellen.
Maar het roept wel de vraag op: wat doe je met het filmen van een ander? De voorlezer keek de filmende vader na een tijdje aan en zei: ‘Het is niet toegestaan beelden hiervan online te delen.’ ‘Oh, maar ik film het voor haar moeder’, antwoordde hij.
Waarschijnlijk klopt dat. Maar ergens schendt het de privacy van mijn kind, want hij filmde (niet overdreven) zeker een kwartier. En dat hele kwartier zat mijn dochter naast zijn kind. Dat voelt niet goed. Misschien is het tijd voor ‘regels’ als het gaat om filmen in het openbaar. Want ook dan hebben kinderen rechten.
Ik durfde niets te zeggen, maar nam me voor het een volgende keer wel te doen. Misschien moest ik die boosheid terug pakken van de eerste situatie. Kom niet aan mijn kind! Ook niet (of zeker niet) met je camera.
Hoe ga jij om met camera’s in de openbare ruimte?
Heeft deze serie jou geholpen? Platform Seksuele vorming wil blijven schrijven om elk gezin een veilige plek te laten zijn of worden voor de seksuele ontwikkeling van kinderen. Klik hier om daar financieel aan bij te dragen. Lees meer op de pagina ‘Doe mee’ of in dit blog.
