Er bestaat narigheid

Volgens sommige vrienden en familieleden denk ik teveel na. Misschien geldt dat ook voor deze vraag die bleef rondzingen in mijn hoofd: Waarom heb ik zo’n moeite met waarschuwen voor slechte medemensen, nare situaties e.d? Het lezen van een boek haakte op die vraag aan. Het voelde als – op zijn minst – een deel van het antwoord.

Het boek dat ik las heette ‘De Nachtegaal’ van Kristen Hannah. Een jong meisje maakt de dood van haar vriendin mee, omdat zij een jood is. Haar buurvrouw wordt gedeporteerd, een kleine peuter blijft alleen achter. De moeder van het meisje worstelt om deze dingen aan haar te vertellen.

Daar was het: die worsteling. Niet vreemd blijkbaar.

‘Vianne (de moeder) vond het verschrikkelijk wat ze nu in haar dochters ogen zag. Haar blik had niets jongs – geen onschuld, geen naïeviteit, geen hoop. Niet eens verdriet. (…) Vianne verlangde er hevig naar dat Sophie (dochter) terugkwam, om een knuffel zou vragen, maar haar dochter bleef daar gewoon staan, starend naar de kanten flard, haar ogen glanzend van de tranen. “Het blijft niet altijd zo”, was het enige wat Vianne kon bedenken om te zeggen.’

Het tafereel bracht tranen in mijn ogen: een klein meisje verliest hier vertrouwen in mensen om haar heen. Ze had geen idee van het kwaad in de wereld, van de slechtheid in mensen. Tot dit moment. Moeten we dat niet vermijden, zolang het nog kan?

Die vraag kan ík aan mezelf stellen. Maar hoeveel moeders van Sophies zijn er niet in deze wereld?! In vluchtelingenkampen, in oorlogsgebieden, in huizen met slechte mensen. En hun moeders kunnen niet kiezen om hun kind wel of niet de ‘onschuld’ te ontnemen. Het is allemaal wreed afgedwongen. Ook als het gaat om wat mannen met vrouwen kunnen doen of vrouwen met mannen.

Ik denk dat mijn tegenzin te maken heeft met mijn welvarende leven, met het feit dat ik al slecht om kan gaan met de narigheid en het lijden in het leven, laat staan dat ik het mijn dochter goed mee kan geven.

Maar, dit is de wereld, hoewel wij – God zij dank – in de meeste gevallen nog ver daarvandaan leven. Het is een gevallen wereld, waarin ongelooflijk veel nare dingen gebeuren. Ik moet haar er wel over vertellen. Als ik het niet doe, komt ze er wel achter. Nu kan ik er nog iets bij zeggen, wat anderen misschien niet zullen doen.

Want: God is erbij! Wat er ook gebeurt, God en wij blijven van je houden. Niemand kan je dat afnemen.