Sharenting: experts aan het woord

Het eerste ‘tegen’ dat bij mij op komt als het gaat om sharenting, is het gevaar van misbruik online. Onlangs verscheen in het ND een klein artikel over het plaatsen van foto’s van je kinderen in hun zwemkleding of bloot. Pas daarvoor op, want er zijn mensen die er misbruik van maken, was te lezen.

Je moet er niet aan denken! Jouw kleine lieverd op de computerscherm bij een ander, gedeeld op een pornowebsite. Maar tegelijk… het is de werkelijkheid. Het gebeurt. Mannen of vrouwen die zichzelf bevredigen door te kijken naar een foto van een peuter in zijn zwembroekje.

Nog erger is het idee dat je profiel allerlei informatie vrij kan geven. Foto’s kunnen locaties vrijgeven van woonplaats, school, vakantie en meer. En wat dacht je van een vreemde, die jou kind benadert en zegt: ‘Jij hebt toen en toen je been gebroken. Ik was jouw verpleegkundige. Wees maar niet bang, stap gerust in.’ Natuurlijk, het gebeurt bijna niet, maar het gebeurt…

Ik snap het. Je wilt hier niet over lezen. Ik ook niet! Ik denk echter dat we hier niet omheen kunnen. We plaatsen iets kwetsbaar van onze kinderen en zijn het op z’n minst aan hen verschuldigd hier goed over na te denken.

Ook minister Hugo de Jonge waarschuwde voor het plaatsen van naaktfoto’s of kinderen in zwemkleding. Dit was nadat onderzoekers op een website stuitten waar foto’s van kinderen in zwemkleding voorzien waren van vreselijke commentaren. Online zoeken mensen bewust naar dat soort foto’s en delen die.

Maar al míjn profielen staan op privé. Sluit ik het risico daarmee niet uit? Ik besloot al mijn vrienden op Facebook en Instagram eens langs te lopen. Hoe goed ken ik hen? Vertrouw ik hen? Zou ik hen het fotoboek van mijn kinderen laten zien? Of zelfs in handen geven? Want ja, foto’s online plaatsen gaat verder dan een fotoboek bekijken.

Experts noemen meer redenen om zeer voorzichtig te zijn met het plaatsen van foto’s. Een filmpje van Opvoedinformatie Nederland vertelt over eerder genoemd risico, maar wijst er ook op dat kinderen rechten hebben. Dat recht noemt Simon Verschaeve de ‘sharenting paradox’: ouders zijn juridisch verantwoordelijk voor hun kinderen en houden toezicht op foto’s die van hen geplaatst worden, maar in dit geval betreft dit henzelf.

De Belgische website Telenet heeft het over een digitale tattoo (of digital footprint). Als ouders geven we ons kind een digitale identiteit, lang voordat zij zelf online gaan. Dat is nogal een verantwoordelijkheid. Hoe ga je ermee om? Tips die genoemd worden zijn o.a. om je profiel altijd op privé te zetten, met familie afspraken te maken over wat zij van jouw kinderen plaatsen en je kind om toestemming te vragen zodra dat kan. Kan dat laatste nog niet? Stel jezelf de vraag of je kind de foto later gênant kan gaan vinden.

Toestemming vragen: daar kan ik wel wat mee. Ik vertelde mijn kinderen nog niet over social media, over foto’s die ik plaats, wie die zien en waarom ik dat doe. Het is gelijk een mooie ‘test’ voor mezelf. Het vraagt eerlijkheid van mezelf. Doe ik wel waar ik achter sta? Of voel ik ongemak bij wat ik plaats, omdat ik nogal dubbel sta in wat ik zelf doe online?

In een volgend blog komen ouders aan het woord.