Geen woorden, maar daden

Vandaag is onze huwelijksdag. Zeven jaar getrouwd alweer! We besloten ons trouwalbum te bekijken met de kinderen en natuurlijk wil ik er dan ook nog wat in meegeven. ‘Hier vraagt deze meneer of papa en mama altijd bij elkaar blijven en voor elkaar zullen zorgen in goede en slechte dagen. Wat denk je dat papa en mama zeiden?’ ‘Nee’, zegt de jongste uiteraard. We grinniken met haar grapje mee.

Het zou een prachtig beeld kunnen zijn voor een geslaagd moment rondom seksuele vorming. Wat is een relatie? Wat beloof je elkaar? Het is zo makkelijk om dat te vertellen. Te makkelijk. De dag daarvoor drukte me echter met de neus op de feiten. Woorden bepalen niet de seksuele en relationele vorming, daden doen dat.

Die dag voelde ik me helemaal niet zo blij getrouwd. Ik dacht dat we een gezellig ontbijtje zouden hebben voor manlief vertrok, maar dat bleek niet helemaal overgekomen, en toen ik beneden kwam met de meiden, was hij al bijna klaar. ‘Ik moest vroeg weg, dat zei ik toch.’ ‘Had me dan eerder geroepen, ik wilde samen ontbijten, dat zei ík toch.’ Ik kon de ergernis niet uit mijn stem weren.

De hele situatie sloeg nergens op. Ik wist dat het in mij zat, dat het verkeerde been uit bed gezwaaid was, dat ik moe was. Maar me wat vriendelijker opstellen lukte me niet. Herken je dat? Weten wat er nodig is om een situatie weer recht te trekken, maar er niet toe komen.

Niet alleen ik ontving even later de afscheidskus nogal onderkoeld, ook dochterlief had er moeite mee. Ook in kleine gesprekjes aan tafel wendde ze zich van hem af. Onze kleine voelspriet. Ze toont in het kwadraat wat ieder kind wel voelt als papa of mama ruzie hebben, als de één de ander af valt. Die situaties, als alles in mij boos wil blijven, dáárin vindt seksuele vorming juist plaats.

Vandaag blijf ik de woorden uitspreken. ‘We vieren vandaag dat we van elkaar houden.’ Dat doen we ook. Maar de dag ervoor moest ik laten zien wat dat inhield. Want een relatie in liefde heeft zoveel meer te bieden dan mooie plaatjes. Ze heeft kwetsbaarheid, genade, barmhartigheid en vrede te bieden.

Dat toonde mijn man door wel vriendelijk te blijven. Dat mocht ik laten zien, toen ik op de situatie terug kwam. ‘Weet je nog dat mama vanmorgen een beetje boos was op papa? Hij had niets verkeerd gedaan, maar mama was sacherijnig en zat te zeuren. Fijn hè, dat papa toch van mama bleef houden en lief was. En mama mocht het weer goed maken. Dat hoort erbij als je getrouwd bent.’

Die woorden hoop ik in de praktijk te blijven brengen. Maar niet zonder hulp. Om die reden zijn we niet alleen bij ‘die meneer’ getrouwd, maar ook bij de Meester. Daarvoor hadden we de tekst van Mozes gekozen: ‘Als U niet met ons mee gaat, Heere, dan willen wij niet van hier gaan.’