Glimlachen naar de spiegel

‘Kijk in de spiegel:

Vingers, neus en voet.

Wat de Heere maakte,

dat is mooi en goed.’

Bovenstaand liedje gebruik ik regelmatig bij de Peuterpraise met kinderen uit onze kerk. Dat klinkt groter dan het is: we zijn bij elkaar rondom de Bijbel, we zingen, we luisteren naar een verhaal en we leren soms een tekst. Het thema horend bij bovenstaand liedje is ‘God heeft alles goed en mooi gemaakt.’

Het valt me elke keer weer op hoe ongedwongen kinderen op deze leeftijd nog zijn. Ze kijken inderdaad in de spiegel en ze genieten simpelweg van wie ze zijn. Er zit geen oordeel in (tenzij ze dat napraten van hun grotere broers of zussen); hun uiterlijk is prima zoals het is.

Ze glimlachen naar hun spiegelbeeld, trekken aan hun flaporen en ze zijn blij. Want hoe leuk is het dat iedereen er anders uit ziet. Hoe leuk dat er verschillende kleuren huid zijn, verschillende kleuren haar en ogen, verschillende posturen.

Meestal doe ik er een rollenspel bij, waarin dieren elkaar de maat nemen. Groot zijn is veel beter en de groene kleur van een kikker is de allermooiste. Maar voor de peuters hoef ik dit eigenlijk niet toe te voegen. Ik hoef alleen maar ruimte te geven voor wat ze wel weten: God heeft ze prachtig gemaakt.

Tegelijk hebben ze het nodig om te leren dat ze daarin gelijk hebben, want de maatschappij, de reclame en wij zelf als ouders leren hen snel genoeg dat het anders is. Bewust of onbewust. Ze mogen vasthouden dat God de enige is die schoonheid mag definiëren; zijn ‘schoonheidsideaal’ is oneindig ruim.

Jezus zette een kind in de kring. ‘Zo moet je worden’, zei hij. Dus luister ik naar de peuterwijsheid van dochterlief als ze me mooi vindt, als ze iedereen onbevangen tegemoet treedt. En ben ik stiekem jaloers op haar.