Hallo hormonen

Het blog ‘Een eerlijk verhaal?’ vroeg om een vervolg over wat ik had ontdekt, maar hoeveel ik ook schreef, het kwam maar niet uit mijn vingers. Ik zat mezelf in de weg met kritische gedachten, die me influisterden dat er vast sprake was van placebo-effect of dat het de invloed was van positief denken.

Daarbij… ik wilde vooral niet de indruk wekken van een succesverhaal, alsof er een gemakkelijke oplossing is uit cyclusgerelateerde klachten. Daar geloof ik niet zo in. Er is wel een stukje ‘maakbaarheid’, maar ik ben wie ik ben. Hormoongevoelig? De huisarts heeft voor een deel gelijk: ik moet leren leven met mezelf. En jij met jouzelf.

Maar met die woorden heb ik het ineens te pakken… in dat ‘leren leven met’ zit precies de grootste verandering van de afgelopen maanden. Het ‘meer’ dat ik had ontdekt.

Denk eens aan een collega, waarmee je niet overweg kunt. Hij geeft kritiek en is veel te aanwezig op vergaderingen. Maar op een keer, tijdens een teamuitje, leer je hem beter kennen. Je gaat ook mooie eigenschappen zien en begrijpt beter waarom hij is zoals hij is. Daarna merk je dat je minder moeite met hem hebt, meer nog; zijn nare gedrag neemt af doordat je beter begrijpt hoe je ermee om kunt gaan en wat hij nodig heeft.

Dat is mijn verhaal met mijn cyclus. Eerst zag ik vooral de nare symptomen, zoals ik ook beschreven heb in het blog. Maar door boeken erover te lezen, raakte ik verwonderd over mijn cyclus. Wat is dat ingenieus bedacht! Ik leerde het complexe samenspel van hormonen kennen en hoe die in verschillende weken andere kwaliteiten ondersteunen.

Door de nadere kennismaking leerde ik ook wat de hele ‘machinerie’ van binnen nodig had op het gebied van leefstijl en voeding. Ik herkende beter de signalen die om rust of juist meer actie riepen. Juist omdat ik nu wist welk effecten het had om daar wel of niet naar te luisteren, ging ik er meer in mee. Het ‘vechten tegen’ werd minder.

En tot mijn grote verbazing namen de nare symptomen af en verdwenen op sommige momenten. Door in de eerste week rust te nemen op de zwaarste dag sleepte ik de moeheid minder lang mee de maand in. En in de vierde week zei ik vol verbazing tegen mijn man: ‘Huh, hoe kan ik me nu zo positief voelen?’ Mijn temperatuurcurve liet me zien dat progesteron geen vrije val meer maakt, maar meer geleidelijk zakt. En hoofdpijn… dat heb ik nu nog één á twee dagen, in plaats van vier tot zeven.

Nee, het is heus geen succesverhaal. Er is stevig bloedverlies, er zijn krampen, moeheid en wisselende stemmingen. En het leven is niet zo maakbaar dat ik stress kan ontwijken en rust nemen wanneer ik wil. Maar ik begrijp het wel beter.

En die collega? Stel je eens voor dat jij aan je kinderen moet gaan vertellen over de collega, wanneer je hem nog niet beter kent. Arme man… hij zal er slecht op staan bij hen. Nu ken je hem echter beter en kun je ook waardering overbrengen, naast het eerlijke verhaal. Dat gun ik onze kinderen, maar ook jou.