Hartstikke ingewikkeld

Op 17 oktober 2020 stond in het ND een mooie column van Rinke Verkerk. ‘Maar feit is dat tienerjaren hartstikke ingewikkeld zijn’, schreef ze, ‘en dat de voorbeelden die je krijgt invloed kunnen hebben op de rest van je leven. Zo besloten we hen deelgenoot te maken van ons levensverhaal. (…) En onze tieners geven me hun volledige aandacht.’

Als jeugdleiders besloten zij en haar man om open te zijn, eerlijk te vertellen bij het kampvuur over mooie en kwade dagen. Zitten jongeren daarop te wachten? ‘Zonder opsmuk of vroomheid vertellen over je verliezen en duur bevochten overwinningen, over de rode draad van genade (…). En op die hoop en herkenning wachten jongeren wel degelijk.’

Rinke deed een oproep om vaders en moeders te zijn voor jongeren, bijvoorbeeld in je kerk en in jouw rol als jeugdleider. Dat vraagt iets van je! Allereerst eerlijkheid tegenover jezelf en geloof in genade en daarna openheid en kwetsbaarheid richting de ander.

Rinke verwijst ook naar verhalen in de Bijbel; die gaan ons daarin voor. Eén ding is duidelijk: over seksuele misstappen, zonden en gevoeligheden zwijgen die levensgeschiedenissen ook niet. Eerder het tegenovergestelde!

Hoe vullen wíj die oude verhalen aan met onze verhalen, onze misstappen, strijd én overwinningen? En als we dat eigenlijk niet durven: wat zegt dat dan over ons geloof in genade, persoonlijk maar zeker ook in de gemeenschap van onze kerk?

Een week later vertelde Mirjam van der Vegt in diezelfde krant: ‘Ik spreek en schrijf nu tien jaar (…) en ik preek nog altijd tegen mezelf. Ik ben geen goeroe die het allemaal heeft uitgevogeld. Goeroes bestaan niet. Ik geloof in groeien in genade.’

Weer dat woord: genade. ‘Een leven lang leren’, zegt ze. Durven we zo naast jongeren in de kerk, of naast onze eigen kinderen te gaan staan? Durf ik zo te schrijven op dit platform? ‘Ja’, zeg ik, tot het concreet wordt. Haal je jouw seksuele ontwikkeling maar eens voor ogen. Wat je dacht en denkt, waar je mee worstelt, wat je gedaan hebt of nog doet…

‘Tienerjaren zijn hartstikke ingewikkeld.’ Wij waren tieners ooit, allemaal. Lukt het ons om een hand uit te steken naar de tieners van nu? Met onze verhalen, in genade voor onszelf en voor hen…?