Het zal je zoon maar zijn (2)

Bilal Wahib, die in een livestream een jongen uitdaagde om zijn geslachtsdeel te laten zien. Ik schreef er al eerder over. Een paar maanden later is Bilal op tv verschenen in een interview met Op1. Hij verontschuldigde zich tegenover het slachtoffer en eigenlijk iedereen. Dat is nodig, als je tv persoonlijkheid bent.

Er was een moment dat hij brak; toen zijn moeder ter sprake kwam. Zijn moeder had gehuild vanwege hem en dat deed hem veel. Ze had hem duidelijk gemaakt dat het heel verkeerd was, wat hij had gedaan. Ze had hem aangemoedigd om met iemand te gaan praten. Maar tegelijk bleef ze van hem houden.

Ik bleef aan haar denken. Het zal je zoon maar zijn, beschuldigd van een seksuele wandaad, begaan voor het oog van de halve wereld. Wat gaat er dan door je heen? Schaamte, de neiging om weg te kruipen? De vraag wat je hier aan had kunnen doen misschien ook?

De woorden van Bilal over haar raken me. Omdat ze genade toont. Geen gemakkelijk wegwuiven, maar Bilal wijzen op fouten en tegelijk welkom blijven heten. De weg wijzen en tegelijk omhelzen, vasthouden.

Als die genade er niet zou zijn, waar zou Bilal dan terecht komen? Zou hij dan groeien? Zou iets aan deze hele vreselijke toestand dan iets goeds op kunnen leveren, bijv. doordat Bilal andere jongeren bewust kan maken van hoe verstrekkend de  gevolgen van hun daden kunnen zijn?

Genade; we hebben het nodig in de (seksuele) opvoeding van onze kinderen, want ook zij gaan fouten maken. Ze oefenen, ze experimenteren, ze maken fouten, ze leren. En in dat leerproces kunnen ze anderen schaden. Dan hebben ze onze genade nodig.

Maar ook… als ouders onderling hebben we genade nodig. Laten we aan elkaar erkennen dat onze kinderen op seksueel gebied kunnen vastlopen, ook als dader. Laten we er dan voor elkaar zijn. Niet veroordelen, maar naast elkaar staan. Daarmee helpen we onze collega opvoeders en dat zal uiteindelijk ook de jongeren ten goede komen.