Aan tafel vandaag: Johan Derksen (1)
Johan Derksen.
Die naam noemen is genoeg, toch? Twee weken terug ontploften alle media over zijn verhaal. Ik denk dat er geen zender was, die er geen aandacht aan gaf, geen krant die er niets over schreef. Misschien heb je net zo hard zitten zuchten als ik. Daar gingen we weer.
Voor wie het gemist heeft: in het programma Vandaag Inside sprak Johan Derksen over een ‘jeugdzonde’. Hij had een kaars tussen de benen van een bewusteloze vrouw gestoken. Over wat dat precies inhield sprak hij zich in een tweede uitzending genuanceerder uit. Hoe dan ook was het een weinig respectvolle actie.
Zucht, daar gingen we weer. Ja, we gingen cancellen, onze woke-cultuur floreerde. Heerlijk om fijn met de vinger te wijzen. Het was duidelijk: Johan Derksen was fout. Ondertussen was hij zelf nogal beledigd, want niemand hoorde wat hij nu eigenlijk had willen doen. Hij stelde zich notabene kwetsbaar op!
Helaas ontspoorde zijn misschien kwetsbaar bedoelde opmerking, toen de tafel in lachen uitbarstte. De woorden die hij gebruikte hielpen ook niet. Zie daarvoor dit duidelijk artikel uit de Telegraaf. Hoewel ik absoluut niet kan beoordelen hoe oprecht Johan Derksen was en is, pak ik toch alleen dat wat hij beweerde te willen zeggen eruit.
Wat hij had willen doen, zei hij, was alle hypocriete mannen van Nederland uit de taboesfeer trekken. Iedereen deed wel eens iets doms. Ergens leek hij te zeggen: het is niet zo zwartwit. Iedereen die braaf zit te wijzen naar een ander impliceert dat hij/zij alles goed doet, maar is dat zo?
‘Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen’, zei Jezus tijdens Zijn leven. Iedereen droop daarna, in zijn geweten overtuigd, af. Johan wilde zeggen (volgens mij): jullie die wijzen, kijk eens naar jezelf. Haal de splinter eerst eens uit je eigen oog. Ga, met mij, naast de ‘aangeklaagde’ staan.
Johan zei dat niet op de meest handige manier en impliceerde met zijn woorden dat hij aan het goedpraten was. Een grotere groep aangeklaagden maakt het gedrag namelijk niet minder fout. Het maakt je wel milder met z’n allen en sterker omdat je er samen tegen kunt vechten.
Soms zou ik aan zo’n tafel willen zitten (sowieso horen er vrouwen aan die tafel, want ook zij maken deel uit van de aangeklaagden, zoals mannen ook deel uit maken van de groep slachtoffers). Om te vragen: hoe doe jij dat? Hoe was jouw leven vroeger? Herken jij wat Johan zegt? Welke jeugdzonden heb jij op te biechten? Welk gesprek zou er dan ontstaan?
Hoe gaaf als er dan kwetsbaar en zonder lacherige sfeer een open gesprek zou ontstaan. Een gesprek waarin ook niet gewezen wordt naar ‘de tijdgeest’ of een bepaalde sfeer. Op die manier zou de groep aangeklaagden dan wel groter worden, maar ze zouden alsnog van zich af wijzen.
Hypocriete Nederlanders, die wilde Johan aanspreken. De meeste mensen komen niet aan tafel in een praatprogramma. Maar er zijn nog veel meer tafels. Keukentafels, salontafels, bartafels. Wat zeg jij aan die tafels?
Platform Seksuele vorming wil blijven schrijven om elk gezin een veilige plek te laten zijn of worden voor de seksuele ontwikkeling van kinderen. Klik hier om daar financieel aan bij te dragen. Lees meer op de pagina ‘Doe mee’ of in dit blog.
