‘Hoe gaat dat bij jullie thuis?’

Ooit probeerden we als gezin in een leefgemeenschap terecht te komen. Het leek ons mooi om nabij elkaar te leven, met een eigen plek, maar wel als heel goede buren. Eén van de redenen waarom was de uitspraak: ‘It takes a village to raise a child.’ Dat geldt in meerdere opzichten. Opvoeden doe ik het liefst niet alleen, maar dichtbij anderen, om van hen te leren, maar ook om de kinderen van hen te laten leren.

Het was een mooi ideaal (dat in de praktijk vast veel weerbarstiger zou blijken te zijn) maar het lukte ons niet. De leefgemeenschap ging van de baan. Maar misschien is er toch meer van dat ideaal in mijn leven, dan ik dacht. Ons vorige huis stond in een prachtige wijk, waar ik actief contact zocht met de mensen om me heen en zij met mij. Zomaar had ik een gesprekje over opvoeden. En toen ik de buurvrouw bijna huilend vertelde over hoe het ging, hielp ze me relativeren en stak me een hart onder de riem.

Ik verhuisde en kwam in een buurt met meer jonge gezinnen. En nog meer voelt het hier als een soort leefgemeenschap. Omdat ik een lieve buurvrouw heb, die onze zoon gerust even in het bedje van haar dochter laat slapen als wij klussen. Omdat er veel kinderen rondlopen en we elkaar soms zien opvoeden.

Maar goed… in gesprek gaan over ‘hoe doe jij dat?’ is een stap verder. Het verlangen om van anderen te leren, werd weer wakker gemaakt toen ik de serie ‘Hoe gaat dat bij jullie?’ bekeek. Wat een fantastische opzet en wat gaat het er respectvol aan toe. Zo’n ‘tegenmoeder’ wil ik ook!

Meld je aan dan, zou je zeggen. Maar nee, ik heb genoeg moeders in mijn omgeving die het anders doen. Daarvoor hoef ik niet naar de serie. Het vraagt alleen wel wat van me. Ik schets het even, wie weet herken je het.

Ik kom bij een ander binnen en zie de ouders zeer liefdevol praten tegen hun kind, met schijnbaar eindeloos geduld. Dat doe ik heel anders, schiet er door me heen. Ik ben zo vaak aan het morren. Waarom ben ik zo’n ongelooflijke chagrijn? Aan nieuwsgierigheid kom ik niet meer toe.

Ik besluit de serie als oefenmateriaal te nemen. Kijken, zonder mezelf de schuld te geven. Kijken naar wat ik misschien ook doe, of wat ik meer zou willen doen, in plaats van mezelf ervan langs geven met alles wat ik verkeerd doe.

Wat dit met seksuele opvoeding te maken heeft? Nou, niets en tegelijk alles. Want seksuele opvoeding is simpelweg ook opvoeding. Daarin kunnen we ook van elkaar leren, als we erover durven praten. Dus als het me lukt met die serie, dan neem ik daarna de volgende stap. ‘Buurvrouw, hoe doe jij dat?’

De serie ‘Hoe gaat dat bij jullie thuis?’ is hier te bekijken. In verschillende afleveringen komt ook de seksuele vorming aan de orde (bijv. aflevering 4 en 8).