Kwetsuren
In de serie Persoonlijk deel ik ervaringen uit mijn eigen leven die raken aan de seksuele en relationele vorming. Gedramatiseerd, maar daarmee niet minder waar.
Dit is niet ons kind.
Maar wel zo ongeveer.
Huilen.
Jammeren.
Niets willen.
Achterover gooien.
Alle kanten op behalve de goede.
Weg.
Weg van mama.
Zo ging het vanavond.
Het andere kind huilde ook.
Onstuitbaar.
Onbegrijpelijk.
Het scheelde niet veel of mama deed mee.
Pas sprak ik een andere moeder.
Over heftige emoties bij je kind.
Over hoe ik dat trok.
Of juist niet trok.
Hoe ik er ineens boos van kon worden.
Onverklaarbaar.
‘Dat is het meisje in je’, zei ze.
Ze heeft gelijk.
Dat weet ik ook wel.
Er zit in ieder mens een klein kindje.
Een kindje met kwetsuren.
Want die loopt iedereen op.
Soms fluistert het kind ‘au’.
Dan is het belangrijk om te luisteren.
Soms schreeuwt het kind het uit.
Dat zegt nog veel meer.
Ook ik moet luisteren.
Niet boos.
Niet aanvallend.
Maar gewoon luisteren.
Liefdevol.
De kinderen huilden.
Ze hadden me keihard nodig.
Het lukte me niet.
Ik wilde ze wegduwen.
Dus riep ik mijn man.
Hij heeft ook een jongetje.
Maar die heeft andere kwetsuren.
Gelukkig maar.
Nu liggen alle kinderen plat.
Getroost en geliefd.
Gekoesterd door mama.
Want dat komt wel weer.
En ik zit op de bank.
Ik koester het meisje.
Dat is niet zweverig.
Ik ben nogal nuchter.
Nee, koesteren is acceptatie.
Koesteren is aanvaarden.
Ik moet wel.
Want kinderen voelen dat meisje ook.
Zij kunnen het ook troosten.
Maar dan groeit daar een nieuwe kwetsuur.
Generatie op generatie.
Dit meisje wil ik zelf koesteren.
Zodat ik de kinderen kan koesteren.
En zij hun kinderen.
Generatie op generatie.
Stil maar, meisje.
Huil maar.
Raakt dit stuk je? Mail me gerust om je verhaal te delen of erover door te praten.
