Het lijntje vasthouden

Dorothée* vertelt in dit interview eerlijk over haar struggles in de seksuele vorming. Laat je bemoedigen en inspireren in het omgaan met opgroeiende jongeren en hun zoektocht in seksualiteit. Vandaag deel 1 van een drieluik.

Als je dochter als jonge tiener ’s nachts niet thuis komt. Als ze haar telefoon uit heeft staan. Als je weet dat ze haar vriendje stiekem ontmoet. Als je daar als moeder geen goed gevoel bij hebt. Als je uit onmacht door het lint gaat. Als je niet weet hoe je je dochter nog moet bereiken, terwijl je je zoveel zorgen maakt.

Dorothée maakte het mee. ‘Ik wil een eerlijk verhaal vertellen’, zegt ze aan het eind van ons interview. En een eerlijk verhaal is het geworden. Geen ideaalplaatje, maar tegelijk wel een bemoedigend verhaal. Want een ‘lijntje’ breekt niet zomaar.

Dorothée is mama van vijf. Ze ontving met haar man vier dochters en een zoon, in leeftijd variërend van jongvolwassen tot tiener. Door psychische problemen van een van haar dochters, begonnen de verhoudingen in het gezin te schuiven. Dorothée leerde zichzelf kennen en merkte dat ze nog dingen te verwerken had. Ze zocht hulp. Een tweede dochter richtte zich, in reactie op de situatie, op jongens. En dat liep nogal uit de hand.

‘Ik was bang. Er was in die tijd veel te doen over loverboys. Ze had verkering met een jongen, die zich verschool achter zijn capuchon. Ik had er geen goed gevoel over. Ze ging stiekem met hem weg, kwam soms ’s avonds pas laat thuis, terwijl wij niet wisten waar ze was. We hebben de politie wel eens gebeld, omdat we ten einde raad waren.’

Dorothée wist niet hoe ze haar dochter moest bereiken. Ze ging het gesprek aan met haar dochter over het belang van grenzen aangeven op seksueel gebied, maar kwam er niet doorheen.

‘Toen de relatie uit ging, kwam er wel ruimte. Onze dochter had snel een nieuwe relatie. Als moeder voelde ik dat dit een ‘goede’ relatie was; ik kreeg weer vertrouwen in de toekomst. Dit heb ik ook gedeeld met mijn dochter. Zij gaf later aan dat ze toen ook het verschil merkte in hoe dat voelde.’ Later legde ze  een boekje van Oscar Lohuis op de tafel en later op de trap. De ene keer lag hij omgekeerd. Dan weer op zijn kop. Tot hij verdween van de trap en een van de kinderen het boek meegenomen had.’

Dorothée heeft de kinderen wel voorlichting gegeven. ‘Ik las al op jonge leeftijd boekjes met ze, zoals Mam, waar was ik toen? en Pap, we krijgen een baby van Ineke van Herk en Kijk, dat ben ik! van A. Teerds – Gertenbach. En Alleen voor jongens/meiden van Judith Janssen. Toch heeft ze achteraf het idee dat ze vooral met de laatste twee boekjes te laat is begonnen. Ze waren best jong ongesteld en ik begon rond de tien jaar, maar toen duwden ze me al weg. Je moet er eigenlijk al jonger mee beginnen, als ze er nog geen enkel probleem mee hebben. Daar zijn gelukkig prachtige boekjes voor.’ Later legde ik het boek Wat meiden moeten weten over hoe jongens denken van Shaunti Feldhahn bij de meiden op de slaapkamer. Dat leidde soms tot hilariteit.

‘Uiteindelijk is het belangrijk om een lijntje te hebben en te onderhouden met je kind. Oefen in de jonge jaren met het praten, bespreken en uitleggen, zodat je daarop voort kunt bouwen als ze tiener worden. Investeer in je gezin, geniet, doe leuke dingen, zoek de verbinding en leer elkaar goed kennen. Het lijntje dat je dan hebt met je kind kan wel wat hebben. Het kan uitrekken, flinterdun worden, zolang je het maar vast houdt!’

Wat Dorothée haar kinderen mee wilde geven over seksualiteit en wat dat te maken heeft met haar eigen verhaal, lees je volgende week in deel 2.

*Dorothée heet in werkelijkheid anders.