Positief, negatief of gezond?
Kinderen van nu werden in de krant eens omschreven als:
Het is niet herkenbaar voor mij. Ik ben, net als veel anderen van mijn leeftijd, niet opgegroeid met al te veel complimenten. ‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’, was een slogan. Ergens ben ik wel blij met die erfenis, want de huidige tijd stimuleert mij genoeg om kinderen te overladen met complimenten.
Onze meiden krijgen wel complimenten, natuurlijk! Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet zou weten hoe ik het niet zou moeten doen. Onze meiden zijn prachtig (vind ik ?). Ik kan genieten van hoe kleertjes de kleur van hun ogen stralend blauw maken. Ik vind het fantastisch als een kapsel met losse lok hun gezichtje nog schattiger tekent. Dan zeg ik dat, knuffel hen. En dat is dan alleen het uiterlijk nog maar… hun mooie eigenschappen mogen er ook zijn.
Maar, maak ik hen daarmee eigenlijk onzeker? Het citaat in de krant gaat verder: “Als je dieper probeert te kijken dan het glanzende oppervlak, zie je dat daaronder vaak veel onzekerheid en verlangen schuil kunnen gaan.” Maak ik de meiden afhankelijk van bevestiging?
Het leek zo simpel. Geef je kind een positief zelfbeeld door ze veel complimentjes te geven. Maar zo zwartwit is het natuurlijk niet. Wil ik eigenlijk wel een positief zelfbeeld voor hen? Of zoek ik meer naar realisme, een eerlijke kijk van de meiden op zichzelf?
Binnenkort is het thema op dit platform dan ook: zelfbeeld. Geen positief, geen negatief, maar gezond zelfbeeld. Hoe werkt dat? Wat kunnen we daar als ouders aan doen voor onze kinderen? En wat heeft het geloof daarin te zeggen? Wat heeft dat zelfbeeld ook te maken met onze seksualiteit?
Lees mee, kijk mee en doe mee.
Giechelen in bad
