Schoonheid verpakt in isolatiepakken

Daar lag ik dan op een bed omgeven door twee verpleegkundigen en een gynaecoloog die vakkundig ‘ingepakt’ waren. Haarnetje, bril, mondkapje, schort en handschoenen. Het stond niet op mijn bucketlist om een quarantaine-bevalling mee te maken, maar desondanks kan ik het afstrepen. Een unieke gebeurtenis in mijn leven, bovenop het toch al unieke van een geboorte.

Natuurlijk zat ik er niet op te wachten. Precies een week voor de geboorte bleek een dochter positief getest op corona. Een dag lang zat ik bomvol stress, haalde ik me alle scenario’s voor ogen en belde ik mensen om te weten te komen wat dit betekende als de bevalling zou beginnen. Misschien hadden we geluk: als de kleine zou blijven zitten tot na de uitgerekende datum, dan konden we precies uit quarantaine zijn, mits iedereen dan negatief was.

Maar nee… vier dagen te vroeg begon de bevalling. En grappig genoeg deed de gedachte aan mondkapjes en meer me niets. Dat de verloskundige amper herkenbaar was, dat iedere betrokkene in het ziekenhuis zich omkleedde in ‘de sluis’, dat mijn man een mondkapje op had… Ik pufte, blies en glimlachte naar de binnenkomers (en dat waren er deze bevalling niet zoveel).

Eenmaal in mijn kraambed ging het circus nog even door. Arme kraamzuster. Ze zweette zich dapper de eerste dagen door en vierde feest met ons toen we vrijdag uit quarantaine mochten. We kletsten over de bevalling en al pratend realiseerde ik me iets bijzonders. Mijn herinnering aan alle betrokkenen rondom de bevalling was heel positief, al zou ik ze niet herkennen als ik ze op straat tegen zou komen. Geen idee hoe ze eruit zien.

Wat herinner ik me wel? Vriendelijke ogen door spiegelende glazen, kleine rimpels om die ogen die een glimlach verraadden en vooral vriendelijke stemmen, bemoedigende woorden en rust in stemmen, kalmte.

Ik weet niet wat ik niet gezien heb. Misschien had iemand ongelooflijk veel puisten, misschien uitstaande oren, misschien was iemand super knap, misschien had iemand hagelwitte tanden. Ik weet het niet. En het mooie is… het maakt absoluut niets uit, het verandert helemaal niets aan de fijne mensen die ik om me heen had.

Wie ze waren, werd hoorbaar, zichtbaar en voelbaar in stem, ogen en bewegingen. Het liet me weer beseffen dat uiterlijk ook maar uiterlijk is. Fijn om te hebben, best leuk om meestal te zien, maar het toont niet de kern van wie iemand is. Die wordt zichtbaar in wat vanuit het innerlijk komt. Ware schoonheid zit van binnen.

Bij deze: wie jullie ook waren… Bedankt!

Ps. We zijn op 24 augustus bevallen van een prachtige zoon: Mattheo.