Sharenting: ouders aan het woord

Herken je de neiging? Je kind kijkt lief, doet iets grappigs, ziet er mooi uit en je hand gaat richting je mobiel en na het maken van een foto denk je na over het plaatsen op social media. Als je kinderen hebt én je bent actief op social media, dan wil je ook over hen plaatsen. In een eerder blog reikte ik tips aan van experts. Vandaag lees je hoe andere ouders ermee om gaan.

José is een moeder die eerst de keuze heeft gemaakt om niet meer actief te zijn op social media, maar voor haar kinderen weer is begonnen. Wat ze deelt aan foto’s van hen, bespreekt ze met haar kinderen (4 – 8 jaar). Ze doet dit om hen mee te laten denken in wat je deelt, zodat ze erover na gaan denken. De kinderen zullen later vast een account willen; op deze manier kan ze hen nu leren om er goed mee om te gaan. Mediawijs worden als gezin dus.

Peter deelt regelmatig foto’s, maar let er dan wel op dat dit gezellige momenten zijn. Ze let op in foto én woorden dat ze niets deelt over de persoonlijkheid van haar zoons: hoe ze in elkaar zitten, welke buien ze hebben, welke onzekerheden. Ze plaatst ook nooit blote beelden. Haar criterium heeft te maken met kwetsbaarheid en privacy: er is veel wat gewoon bij haar zoons hoort te blijven.

Nellie vindt delen mooi en denkt er niet zoveel over na. De online wereld is deel van haar leven en daarom mag alles wat ze meemaakt daar ook zichtbaar zijn. Haar kinderen horen er helemaal bij. Ze ziet het plaatsen van verhalen en foto’s als manier om anderen te laten delen in wie haar kinderen zijn.

Anna plaatst geen foto’s van haar kinderen waarop hun gezicht zichtbaar is. Juist omdat dat hen uniek maakt en ze dat vindt horen bij hun privacy. Ze vindt Facebook ook geen geschikt medium om familie op de hoogte te houden. Vertellen over hoe het gaat doet ze liever face to face. Dan kan er echte betrokkenheid zijn.

Hoe het totaal tegenovergesteld kan liggen, vertelt Jeannet. Zij heeft veel familie in het buitenland, die niet op bezoek kunnen komen. In dat land is Facebook een veiliger medium middel dan bijv. de app. Daarom deelt ze foto’s, zodat zij de familie een beetje op de hoogte kan blijven. Wel heeft ze haar grenzen en plaatst ze geen foto’s in badpak o.i.d.

Arno gebruikt social media vooral om een netwerk op te bouwen voor zijn eigen bedrijf, waardoor hij best veel van zijn ‘vrienden’ of volgers niet kent. Om die reden plaatst hij vrijwel nooit een persoonlijke foto, zeker niet van zijn gezin of kinderen.

En ik? Ik ben best een beetje zoekend, merk ik. Ook ik plaats in principe geen gezichten, tenzij het in een gezinsfoto is. Wat ik plaats, moet iets van mij zijn, vind ik. Dus bijv. een foto van iets wat we aan het doen zijn. Daarbij zijn de gezichten niet nodig, het gaat me om het beeld eromheen. Daar wil ik iets mee zeggen, waarbij ik het belangrijk vind dat het geen perfect plaatje toont. Want ons leven is niet perfect, eerder gewoon en met worstelingen.

De blogs op het platform bezorgen me vaak meer twijfels. Ik schrijf over opvoeden en het kan niet anders of de kinderen komen in (persoonlijke) blogs terug. In woorden, wat minstens net zo persoonlijk is, zoals Petra zei. Ik probeer me altijd af te vragen of ze zich zouden kunnen schamen voor wat ik plaats. Of ze zich er ongemakkelijk bij kunnen gaan voelen. Of dat altijd lukt? Ik weet het niet.

En jij? Hoe ga jij ermee om? Wat is jouw visie? Deel het onder dit artikel of stuur een reactie via het contactformulier. Laten we elkaar helpen om scherp te blijven!

---

Platform Seksuele vorming onderzoekt en deelt. Dit kost tijd en geld. Klik hier om een kleine financiële bijdrage te leveren. Lees meer op de pagina ‘Doe mee’ of in dit blog.