Van de roze wolk gekukeld

De kleine was net geboren en ik zat al in de kerk. Heerlijk erop uit, even uit de situatie thuis. Niet dat die zo heftig of slecht was, maar wel intensief, gefocust en van uur tot uur bepaald. De spanning zat al een beetje in mijn buik, hoewel ik nog een beetje euforisch was doordat deze baby zo makkelijk leek.

Drie weken later was ik weer in de kerk en ik voelde me beduidend slechter.

‘Hoe gaat het?’ vroeg iemand me met blij opgetrokken wenkbrauwen en enthousiaste toon.

‘Redelijk’, zei ik.

Haar gezicht betrok en enigszins onzeker keek ze me aan. ‘Oh.’

‘Ja, de babytijd hè’, zei ik wat vaag.

‘Oh.’

Ik maakte dat ik in de kerk kwam, maar natuurlijk was in de hal ook iedereen op de hoogte van de geboorte van onze zoon. Nog meer vragen vol verwachting, want als je een baby hebt, dan leef je op een roze wolk, toch?

Er is genoeg aandacht voor, en toch lijken weinig mensen ervan uit te gaan dat het anders kan zijn.  

Misschien zie ik er niet uit als iemand die het kan overkomen? Vaak blij, vrolijk, nuchter ook. Los van het feit dat ik veel meer ben dan dat, biedt het geen bescherming. Ik kukelde na twee weken van de roze wolk en belandde op een grijze wolk, soms donkerder, soms weer wat lichter van teint.

Hoe dat eruit zag? Ik wilde weg uit de situatie thuis. Weg van de baby die zoveel van me vroeg, die ik nog niet kende, die me onzeker maakte. Weg van de andere kinderen, die me net zo hard nodig hadden en die ervoor zorgden dat ik niemand echt kon geven wat ik wilde of gewend was. Weg kon ik meestal niet, dus vroeg ik mensen erbij, zodat ik het niet alleen hoefde te doen. Zodat ik niet alleen overgeleverd was aan mijn gedachten, mijn op dat moment extreme behoefte aan structuur en de angst als iets ervan afweek. Niet alleen zijn als ik een paniekaanval kreeg.

Ik schrijf dit, omdat het heel rustig geweest is op het Platform. Maar meer nog omdat ik weet dat er meer moeders zijn die hiermee worstelen. Toen ik erover vertelde in de kerk, zaten er mama’s huilend in de banken en kreeg ik heel veel reacties met herkenning. Meerderen gaven aan dat ze er nooit over praatten. Toen en ook nu nog.

Hormonen… ze doen nogal wat in ons lijf. Dat is niet het hele verhaal als het gaat om de grijze of zwarte wolk. Zeker niet. Persoonlijkheid speelt mee. Maar die achtbaan van hormonen is er wel. En dus… waarom zouden we zwijgen, ons eenzaam voelen hierin? Een grijze wolk is niet iets om ons voor te schamen. Misschien is het vooral bijzonder als je die roze wolk wel ervaart, ondanks alles wat er in je lijf gebeurt en de nieuwe situatie waarin je je bevindt.

‘Hoe gaat het?’ vroeg iemand met iets toegeknepen ogen.

Ik aarzelde.

‘Het is pittig soms, of niet?’ zei ze.

Er volgde een gesprek, waarin ik de vrijheid voelde om te delen. Hier hoefde ik geen luchtbel kapot te prikken. Het mocht ook een ‘niet goed’ zijn.

Nog weer later ontmoette ik vrouwen, die maar drie woorden nodig hadden. ‘Oh, dat had ik ook!’ riepen ze uit.

De tijd met een nieuwe baby is prachtig. Ik gun dat iedereen, want het is bijzonder, uniek, speciaal. Maar wie dat niet zo voelt, gun ik begrip, medemoeders met ervaring en openheid. Mocht je dat niet om je heen hebben, mail me dan gerust (info@platformseksuelevorming.nl) of stuur een pb via de socials. Niemand anders krijgt dat te lezen.

Hoe het nu met mij gaat?

Goed, dankbaar makend goed. Ik leerde hulp vragen, stapte soms even uit de situatie, kreeg een rustiger baby omdat ik borstvoeding volledig stopte en flesvoeding ging geven (Ja, laten we dat ook allemaal vol vrijheid hardop durven zeggen). Baby’s krijgen bij mij altijd genoeg melk uit de borsten om te groeien, maar niet genoeg om te groeien zoals zij wilden groeien.

Oma’s kwamen een dag meedraaien in het gezin, gooiden flink wat wasjes in de machine. Anderen namen de oudste meiden mee, kookten of deden wat anders. Langzaam maar zeker kwam ik tot rust.

Van publiceren kwam het nog niet helemaal, want er stond nog een verhuizing op het programma. Nu, in het nieuwe jaar, kijk ik terug op een intensieve periode en kijk ik vooruit naar een nieuw jaar op dit platform. Lezen jullie weer mee?