Verminkt

Je moet het kind niet met het badwater weggooien. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Misschien geldt in het algemeen wel dat met voorzichtigheid om het kwaad te voorkomen, iets van het goed verloren gaat. Het onschuldige, naïeve…

Zelf heb ik er wel last van. Ik heb in mijn werk teveel gehoord en daarna teveel gelezen over seksueel misbruik om er nog onbevangen in te staan. Ik ben voorzichtiger met speelafspraakjes en soms schiet er zomaar de ongewenste gedachte door me heen; hij zou hier gebruik van kunnen maken richting mijn dochter. Ik baal daarvan. Misschien herken je het wel.

Bij het lezen van het Nederlands Dagblad kwam ik twee citaten tegen, die precies daar de vinger op legden. Die weergaven hoe verdrietig het is dat we op dit punt belandt zijn met z’n allen.

Rob Favier reageerde: ‘Ik vind het erg dat er zoveel misgaat in het contact tussen mannen en vrouwen. (…) Een reactie zou kunnen zijn dat we afspreken om voortaan anderhalve meter afstand te houden van iedereen. Maar dan gaat er ook iets verloren. Een mens ís emotie en aanraking.’

Hij beschrijft dat hij docent was en in die functie wel eens een arm om een jongere heen sloeg, bijvoorbeeld na ontzettend verdrietig nieuws. ‘Volgens mij hebben vrouwen een soort zesde zintuig daarvoor, die voelen heel goed aan of iets zuivere koffie is of niet.’ Tegenwoordig zegt hij: ‘Joh, ik heb spontaan de behoefte om je een knuffel te geven. Maar als je dat liever niet hebt, dan doe ik het niet.’ Zo haalt hij de spanning eraf.

In een ander artikel over een boek van ene Radcliffe werd een samenvatting gegeven van de inhoud: ‘Radcliffe zoekt de nuance door te durven spreken over de verminking van dat aanraken wanneer hij stil staat bij seksueel misbruik, ook in de kerk.’

Verminking… een naar woord, maar het dekt de lading wat mij betreft. Er is en wordt iets ontzettend kostbaars geschaad. Dat gaat nooit meer weg. We leven in een wereld waar het kwaad aanwezig is, dus het is goed om er rekening mee te houden.

Ik heb er geen oplossing voor. Het maakt me alleen verdrietig dat we hiermee moeten leven. Als ouders, maar ook als mannen, meesters, jongerenwerkers. Nogmaals: het is nodig, zelfs als je denkt nooit je macht te zullen gebruiken op die manier. Maar laten we het verlies niet te makkelijk accepteren.