Werkstress

Het is de week van de werkstress.
Dat impliceert stress door werk.
Maar als ik om me heen luister, hoor ik iets anders.
Levensstress.

‘Hoe is het?’
‘Ja, druk.’
‘O.’
‘Ja, gewoon druk.’
‘O.’

Na een korte stilte begint het.
‘Op mijn werk speelt er van alles.
En thuis met kind R. gaat het ook niet lekker.
En het is weer net als voor corona.
Afspraak na afspraak.
Avond na avond.
Plus de zwemles.
En sport.
En zelf sport ik ook.
En je hebt familie en vrienden.
Dus ja.’
Dus zeg ik weer ‘oh’.
Wat moet je anders zeggen?

Toevallig zit ik nu net in een rustige tijd.
Heerlijk!
Regelmatig ren ik ook als een malloot door het leven.
Van hot naar her.
Van hier naar daar.
Druk, druk, druk.

Maar nu is het even rustig.
En heb ik ineens indrukwekkende gesprekken.
Met de meiden.
De kleine boy is nog niet zover.
Die zegt vooral ‘uh, uh’.
Maar de meiden kunnen er wat van.
Wat gaat er veel in die koppies om!

En toen was er zondag dat filmpje.
Kinderen keken recht de camera in.
Ze zeiden dat iedereen het zo druk had.
Ze vroegen of we hen over Jezus wilden vertellen.
‘Wij zijn de toekomst’, zeiden ze.
Een meisje van tien werd zichtbaar.
‘Want over tien jaar ben ik twintig.’

Ik moest denken aan seksuele vorming.
Aan beschikbaar zijn.
Aan rennen, vliegen en doorgaan.
Aan wat ík dan mis van de kinderen.
Maar vooral wat zij dan missen van mij.
Van ons.

Ik stel mezelf de vragen.
Heb ik tijd om de kinderen voor te bereiden?
Heb ik tijd om ze te vertellen over seksualiteit?
Maar vooral… zit ik stil om een gesprek te laten ontstaan?
Zijn er die momenten?
De mogelijkheden?

Ik kan alle boeken van de wereld lezen.
Ik kan in staat zijn om elke vraag te beantwoorden.
Om alles uit te leggen.
Maar als ik er niet ben…

Zomaar een eerlijke vraag.
Aan mezelf.
Aan jullie.
Aan elke opvoeder.
Zijn we er?