Zo mooi ben je

“‘Elmer stak zijn hand weer in zijn boekentas en haalde er een vel papier uit. Hij hield het Billie voor. ‘Deze is voor jou’, zei hij.

‘Wat is het?’

‘Het is een tekening. Van jou’, zei hij. ‘Natuurlijk.’

Billie keek naar het gezicht op het papier. Ze herkende het niet. Ze wist dat zij het was, maar tegelijk was het heel raar dat zij het was.

‘Kijk toch eens’, zei Jola. ‘Zo mooi ben je.’

‘Bedankt’, zei Billie tegen Elmer. Ze  keek naar hem op en sloeg haar ogen toen weer neer. Ze was boos, om een reden die ze zelf niet begreep.”

Dit stukje las ik in het boek ‘Onmogelijk blauw’ van Kate DiCamillo. Een prachtig jeugdboek over een meisje dat zichzelf vindt. In dit citaat herkende ik een situatie van mezelf, jaren terug. Ik was samen met een vriendin aan het winkelen. Zij paste kledingstuk na kledingstuk en zag er vrouwelijk uit in alles dat ze aantrok. Ze was mooi, had een prachtig figuur. Zelf trok ik een bloesje van een rek. In een pashokje trok ik hem aan en daarna ging ik buiten het hokje voor de spiegel staan.

‘Wat mooi!’ riep de vriendin uit. ‘Het staat je echt heel goed.’

Maar ik keek naar mijn spiegelbeeld en schrok van mezelf. Omdat ik ineens zag wat mijn vriendin zag: een slanke taille, een zandloperfiguur. In mijn dagboek schreef ik later: ‘Ik wist dat ik me er niet lekker in zou voelen.’

Wat gebeurde er in beide situaties?

Ik denk dat het uiterlijk uit de pas liep met het innerlijk. Voor Billie en mij gold op dat moment nog de overtuiging niet oké te zijn. We hadden een beeld van onszelf (ons uiterlijk o.a.) en ineens is daar die ander, die zijn beeld tegen het onze houdt. Er wankelt iets. Er is verwarring, onzekerheid of boosheid.

Na dat ene moment voor die passpiegel volgden er meer momenten. Steeds vaker legde iemand zijn beeld van mij naast het mijne en langzaam maar zeker ging ik het verenigen met mijn zelfbeeld. Het werd rijker en genuanceerder. Tot ik me wel lekker voelde in kleding die bij me paste. Tot ik naar mezelf keek en niet alleen het lelijke zag, maar ook het mooie.

Ik gun iedere onzeker kind of puber mensen, zoals ik ontmoette. Mensen die hun eerlijke beeld van mij doorgaven, vaak genadig en liefdevol. Vertelden wat ze zagen, welke eigenschap ze waardeerden, wat ze mooi vonden, maar ook waar ze nog ontwikkeling in hoopten.

Die mensen waren voor mij een buurvrouw, een leerkracht, een vriendin, een schoonzus, een tante… Iedereen kan zo iemand zijn voor de ander. Jij kunt het zijn.

Dit filmpje van Dove laat indringend zien hoe het beeld van onszelf verschilt van dat van de ander.