Als je een transpersoon ontmoet

Deze week presenteerde ik mijn boek.
(Het heeft totaal niets met het Platform te maken.
Vandaar dat ik er niet over schreef.)
Samen met kinderen dachten we na over dakloosheid.
Ik hoopte even een taboe te doorbreken.
De mens achter de dakloze te tonen.
Dat zijn namelijk ook gewoon mensen.
Gewone mensen zelfs.

Een paar dagen later stond ik in een winkel.
Er stond iemand voor me bij de kassa.
Bij het weggaan zag ik wie.

Het was iemand met het gezicht van een man.
Iemand met kniekousen en een rok erboven.
Lange nagels, kleurrijk gelakt.
Iemand die niet op of om keek.
Ik kreeg niet de kans om te glimlachen.

De caissière keek de persoon na.
Ze trok een wenkbrauw op.
Snoof.
Schudde haar hoofd.

Bij de boekpresentatie deelden we verhalen van daklozen.
Het thema: iedereen heeft een verhaal.
Er was een ex-dakloze die vragen beantwoordde.
En de kinderen ontroerden me.
Hun vragen waren oprecht.
Nieuwsgierig.

Als christenen geloven we dat iedereen een verhaal heeft.
Meer nog: dat ieder mens een verhaal vol falen heeft.
Dat we allemaal gelijk zijn.
Niemand uitgezonderd.
Maar ook dat we in ons verhaal gekend worden.
En dat iedereen, in Jezus, recht heeft op Gods liefde.
We slagen er lang niet altijd in dat te laten zien.
Er zijn genoeg mensen die daarvan kunnen getuigen.

Terug naar de boekpresentatie.
Wat gebeurde daar nu precies?
De aanwezige ex-dakloze vertelde die middag over stelen.
Niemand zei: ‘Dat mag helemaal niet.’
Een kind vroeg wel: ‘Was je bang?’
En het antwoord leidde tot een gesprek over geweten.

Dat is wat vragen doen:
Ze brengen je de diepte in.
Interesse in iemand opent deuren.

---

Platform Seksuele vorming wil zich blijven ontwikkelen om ouders en gezinnen te inspireren. Steun dit met een donatie voor de nog net lopende zomerse crowdfundingsactie via supp.to/bekkenmodel.